Hoe ik hier belandde

Ik kwam hier voor het eerst in de zomer van 2022, op roadtrip met mijn kampeerbusje. Na een korte workshop houtsnijden in de Dolomieten was ik benieuwd naar meer, dus ik ging op zoek naar een cursus in de buurt. Een 80-jarige Italiaan reageerde op mijn zoekertje: een cursus kende hij niet, maar als ik wou, kon hij me wel wat tips geven. Hij logeerde de hele zomer op een camping in de bergen van Friuli, een regio waar ik nog nooit was geweest. Dus ik laadde hond Boris en bagage in en reed 150 km verder, op naar een nieuw avontuur.

De eerste keer in Collina

Vijf dagen lang kreeg ik privéles houtsculptuur van Paolo, die in zijn stacaravan polenta met zelf geplukte paddenstoelen voor me maakte en me en passant zijn hele levensloop vertelde. Ik wandelde met Boris langs de rivier en door het bos en kwam nauwelijks andere mensen tegen  - wat een verademing na de drukte van de Dolomieten! ‘s Avonds keek ik hoe de rotsige bergtoppen roze kleurden in het licht van de ondergaande zon. Toen ik moest vertrekken, besefte ik dat ik verliefd was – op deze plek, op wat dit landschap met mij deed – en ik beloofde terug te komen.

Schoonheid in elk seizoen

De zomer daarop kwam ik terug, bang voor de teleurstelling, want verliest alles de tweede keer niet zijn glans? Maar het was nog mooier dan die eerste keer: ik ontdekte nieuwe wandelpaden, klom naar de mooiste bergmeren en zag nog nooit zoveel vallende sterren. En dus kwam ik nog eens, in de herfst, en vond hier zoveel rust, ondanks (of dankzij) de regen en de verlatenheid.

In 2024 maakte ik een lange reis met Boris en het busje. Mijn eerste stop, begin maart, was hier. Van achter het raam van mijn huurhuisje keek ik naar dwarrelende vlokjes en dacht ik even aan niets anders. Door vers poeder ploeteren op sneeuwschoenen bleek beter dan welke meditatie ook. 's Avonds zweefde de geur van houtkachels door de stille straten. Een ree groette me in de schemering, aan de rand van het bos.

Thuiskomen

Eind juli, na al die maanden onderweg, kwam ik terug naar deze plek, voor de derde zomer op rij. De sneeuw waar ik in maart nog door wandelde, had plaats gemaakt voor kleurige bloemenweides. En ik keek naar de bergen en voelde: hier wil ik elke ochtend wakker worden, met dit uitzicht. Hier wil ik de seizoenen in elkaar zien verglijden, hier wil ik thuiskomen na elke reis.

Ik zocht en vond een appartement in Collina, het laatste dorpje voor de weg doodloopt, op 1250 meter hoogte. Mijn kamer kijkt uit over de bergen en vanop het balkon kan ik de sterren tellen.

Sinds oktober woon ik hier en ik weet nog niet hoe lang ik blijf. Maar nu voelt het alsof alles klopt.